Ach, wat is het toch alweer lang geleden dat het herfst was – al bijna een jaar!!
Maar als ik zo door de ramen probeer te staren zie je de prachtige kleuren van neerstortende boomblaadjes, gutsende regen die voorlopig niet weg lijkt te trekken en een bewolkte lucht met fraaie grijstinten.
Ik geef toe dat alle seizoenen hun eigen schoonheid hebben, maar er gaat toch niets boven de huiselijke gezelligheid die je overvalt als je naar buiten kijkt, en aldaar kromgebogen tobbers door weer en wind ziet strompelen. Dan zet je nog een kopje thee, Mariakaakje erbij, helemaal prima.
Des avonds dan een glaasje warme wijn, dichtbundeltje, kachel aan, poezen op schoot – heerlijk. De ophaalbrug omhoog, de slotgracht goed vol, de router eruit getrokken; wat een mens als niet moet doen om een avond rust te veroveren. Maar nu gaat het lukken. Het voltallige aantal bewoners van ons huis is vanavond afwezig, eindelijk is de bank een keer van mij, strijkkwartetje op, TV uit, geen lieftallige schoonheid die haar zangoefeningen doet, geen rommelige puber die achter zijn Xbox zit te gillen, heerlijk. Ik voel me nu al knus.