Het was augustus, het weer was gemiddeld, het gezelschap was uitstekend, de locatie was prima, de reden was het Cropredy Festival in gelijk genoemd dorp (Cropredy, somewhere in England). De vakantie was heerlijk, de Britse atmosfeer was genoeglijk, en ja, ik ben wel gevoelig voor Britse atmosferen. Wat niet wegneemt dat de Britten vreemde trekjes hebben. Zo was op het festivalterrein met krijtlijnen (model voetbalgrasmat) aangegeven waar het publiek zich kon nestelen. En inderdaad, de festivalgangers komen het terrein op en gaan in keurige rijtjes zitten en daar blijven ze de hele dag. Koelboxen, slaaptentjes voor de kleintjes, luchtbedden, campingmeubilair, honden (veel honden!), alles kan, zolang je netjes in het rijtje blijft zitten. 15.000 man die uit zichzelf binnen de lijntjes willen blijven, waar gebeurt zo iets nog?
Maar er is natuurlijk wel een ruimte voor het podium vrijgehouden, er moet ook ruimte zijn om te dansen en uit je bol te gaan (maar wel alleen op de aangegeven locatie, please). En daar stond ik met mijn lief, wachtend op het moment dat jeugdheld en meestergitarist Steve Hackett op 6 meter afstand een lading Genesis-klassiekers over de weide zou gaan strooien. Ik had het al eens gehoord in Paradiso, maar hier, on English ground, tja, dat is andere koek. En terwijl Steve deed waartoe hij hier op aarde is, kwam er een klein oud dametje tussen de mensen naar voren gewriemeld. Gekleed in zwart, parelketting, grijs haar en ongeveer 1.35 lang. Geen gangbaar festivalpubliek, dat was duidelijk.
De dame stond naast me en zag uiteraard niet veel gezien haar grootte en ze zocht naar de weg naar voren. Ik vroeg haar hoe een lady als zij op een festival terecht gekomen was. En ondanks het bulderende geweld van het podium vlak voor ons wist ze uitermate helder duidelijk in Perfect English te zeggen: “Hello. Well, I am his mother”, terwijl ze op Steve wees. Moeder Hackett voor je neus! Ze werd snel naar voren geleid en heeft wat naar haar zoon gezwaaid, die vrolijk opkeek en zijn band duidelijk maakte dat moeder er ook was. Ik heb haar hartelijk bedankt voor het baren van haar zoon, wat met een knikje beantwoord werd.